به گزارش سینماپرس، سریال «هم‌گناه» همچون غالب سریال‌های پخش شده در شبکه نمایش خانگی، سریالی کلیشه‌ای و میانمایه است؛ با دیدن یک دوجین بازیگران مطرح سینما در این سریال، مبادا انتظارات عجیبی پیدا کرده و فکر کنید خبری شده است! خیر! درب سریال‌های ساخته شده در شبکه نمایش خانگی همچنان بر همان پاشنه قدیمی می‌چرخد! طبق معمول، امر اخلاقی به قربانگاه رفته و هرزگی اخلاقی و فساد مفرط جای آن را گرفته‌اند! نه شخصیت‌پردازی درستی وجود دارد و نه دیالوگ‌نویسی‌ها سنجیده و دقیقی! مشخص است که سازندگان در روندی مستعجل و فاقد مفصل‌بندی لازم، صرفاً تلاش کرده‌اند که سر و ته قصه را به شکلی آبکی به هم وصل کنند و تا اطلاع ثانوی دست مخاطبان در پوست گردو بگذارند!
از اینها که بگذریم، وقتی سازندگان به ناگاه در قسمت دوازدهم سریال "هم‌گناه" و درحالی که داستان هنوز شروعی محرک نداشته است، از پایان فصل اول خبر می‌دهند، توهین به ادراک مخاطب نیست؟ فصل‌بندی سریال‌ها در همه جای دنیا و حتی همین ایران تابع اصول و قواعدی معینی است؛ نمی‌شود که بدون پیشروی داستان یا باز کردن گره‌های افکنده شده یا پرداخت درست شخصیت‌ها، به‌صرف رهایی از انتقادات، از پایان فصل اول سخن گفت.
فاجعه زمانی تکمیل می‌شود که با نشان دادن سکانسی از مهدی پاکدل و یک نابازیگر زن با تصویری های‌خاص یادآور فیلم‌های خاص قرار است برون‌رفتی از تکرار مکررات ایجاد شود اما داستان به‌مانند جنینی کورتاژشده شکل نمی‌گیرد و پرواضح است که دکوپاژی شلخته و بی‌حوصله با مدعای رضایت ۹۸ درصدی مخاطب جمع نمی‌شود!
مخاطبان برای تماشای سریال‌های خانگی یا باید اشتراک فیلیمو و نماوا بخرند یا پول دی‌وی‌دی دهند و دربرابر تلویزیون بنشینند که هرچه نشان داد، بی‌خیال باشند. وقتی مخاطب برای تماشا هزینه می‌کند، طبیعتاً انتظار دارد که سریال‌سازان هم برای جذابیت داستان و کیفیت دراماتیزه کردن آن وقت صرف کنند؛ گناه مخاطب شبکه نمایش خانگی چیست که باید سریالی چون «هم‌گناه» را تماشا کند؟
بعید است حتی پرطرفدارترین سریال‌های ایرانی مثل "متهم گریخت" هم ۹۸درصد کسب رضایت کرده باشد اما ظاهراً فیلیمو و نماوا که خود تولیدکننده بودند، خودشان هم آمارهای شبه‌تخیلی درباره جلب رضایت مخاطبان خلق می‌کنند!
سریال "هم‌گناه" نه داستان‌پردازی تعلیق‌واری دارد و نه شخصیت‌پردازی ویژه‌ای؛ گویی سریال صرفاً از تیپ‌های تکراری و موقعیت‌های فاقد استدلالی پر شده است که همچون برخی تیزرهای تبلیغاتی رسانه ملی روی اعصاب مخاطب رژه می‌روند.
سازندگان "هم‌گناه" حتی اگر سریال‌های خارجی را ندیده باشند "ستایش" را که دیده‌اند! "نون خ" را که دیده‌اند. در چنین سریال‌هایی فصل اول هم افتتاحیه درستی دارد و هم اوج و پایان‌بندی معقول اما "هم‌گناه" به انتهای فصل اول می‌رسد بدون آن که تحرکی نسبی در ذهن مخاطب پدید آورد.
آقایان سازنده! حداقل اندکی به احترام مخاطب بیاندیشید و اینطور نباشد که تنگ آمدن قافیه، مجبورتان کند مجددا پایان فصل دوم را اعلام کنید بدون آنکه کوچکترین ضرباهنگی دراماتیک در سریال ایجاد کرده باشید!
*نسنیم
ارسال نظر